Pemberton caravan ontvangt hoog bezoek

Vandaag mag ik een rondleiding lopen met de laatste eigenaren van de Pemberton caravan die in ons museum staat, en wel op haar nieuwe standplaats naast het Rietveld huisje.

We starten bij de radmakerij waar Harm ons haarfijn uitlegt hoe je van verschillende houtsoorten een rad kunt maken, waar overigens wel 80 manuren in gaan zitten. 

In de rosoliemolen maken we kennis met het persen van lijnzaadolie uit de keiharde zaadjes uit de knoppen van de vlasplant . Even de oren dicht tijdens het laten vallen van de heipalen en dan heb je ook wat: lijnzaadolie en grote veekoeken van het restmateriaal.

In de Molukse barak lopen we langs de geschiedenis van de Molukkers in ons land, vlak nadat zij Indonesië hebben moeten verlaten na de overdracht in 1949. Sarah legt ons precies uit welk Indisch gerecht zij vandaag gaat koken; voor proeven is het nog te vroeg.

In Varik ontmoeten we Veronique die ook al aan het koken is en een heerlijk soep aan het voorbereiden is; ook hier is het voor proeven nog te vroeg.

Maar dan komen we toch in de Bosrand bij het doel van deze rondleiding: de Pemberton caravan waar  Ron en Karin van der Werf van 1988 tot 2013 hebben gewoond met de kinderen in hun vakantieweken. Het is een heerlijk weerzien en beiden praten honderduit over alles wat nog steeds is zoals het bij hen ook al was: zelfs de medailles van de Veluwe-fietstochten hangen er nog.

Ron en Karin en hun meegebrachte vrienden maken uiteraard flink wat foto's en ik heb meer van hen geleerd dan zij van mij.

Ron en Karin voor hun oude caravan

Hierna lopen we ook even door de vakantiewoning uit Warnsveld met haar bewogen oorlogsgeschiedenis.

Ook de doorzonwoningen en de komende reminiscentiewoning kunnen we van de buitenkant bezichtigen.

Via de nieuwe loopbrug bereiken we de tram waarmee deze mooie groep mensen een rondje maakt naar de Brabantse buurt. Ik stap uit bij de halte Entree na handen schudden en bedankjes over en weer. Het was een ouderwets sfeervolle en informatieve vrije rondleiding vandaag waar we allemaal een goed gevoel aan hebben overgehouden. We zullen ze nog vaak terugzien rond de caravan, vermoed ik.

Als au-pair naar Nederland en dus naar het NOM

 Veel Nederlandse jonge vrouwen gaan na de schooltijd een tijdje als au-pair werken in het buitenland. Omgekeerd gebeurt ook: vandaag hebben we een groep van ongeveer 50 bezoekers die als au-pair in Nederland werken. En logisch dat ze dan ook ons Openluchtmuseum bezoeken.

Met Anneke en Ruud verdelen we de au-pairs in groepjes van 15.  Ik mag op stap met een groep jonge vrouwen (plus 1 man) uit Thailand, China en Colombia. We spreken Engels met elkaar.

foto: Connie den Haan

Na een korte kennismaking voor Staphorst, bewonderen we de boerderij uit Staphorst waar helaas geen bezetting is in streekdracht. Toch is er veel te zien, zoals bedsteden, brood op de plank, muurschilderingen met bloemen, etc.  Op de deel wordt duidelijk dat de potstal de koeien veel vrijheid geeft.

In de stolp boerderij vergelijken we dat met de gruppe-stal waar koeien de hele winter met de neus tegen de muur staan, en waar de boer meer vrijheid heeft (grup kan dagelijks worden gereinigd).

De schitterende ingebouwde hooiberg met "verwarmde" bedsteden maakt je wel even stil.

Op het molenpunt wordt duidelijk dat het lastig is de verschillende molentypen van elkaar te onderscheiden, dus ik mag een beetje schoolmeester spelen. 

Op de ophaalbrug gaat de hele groep op de foto, waar de vrijwillige maker helaas enkele telefoontjes laat vallen. Het lijkt goed af te lopen.

In de koopmanswoning vergelijken we de rijkdom van Twuyver (stolp) met die van Honig, de handelaar in oliehoudende zaden.

Het Chinees restaurant wekt minder interesse dan ik had verwacht van deze groep.

Maar in de bakkerij gaat onze meesterbakker helemaal los met vers gebakken suikerbroden en maisbrood. Wat een mooie theatrale man is hij toch.

In de wasserij kan ik naast Wilma het mooie verhaal kwijt over Gehrels en het wasproces. Veel bewondering ook voor de aandrijving met rosmolen.

Via de smederij bereiken we de remise waar we op de tram stappen naar de Brabantse buurt. 

Bij de dodendraad waagt een van de au-pairs zich door het houten raam dat de hoogspanning moet tegenhouden. Gelukkig overleeft ze dit, maar aan de andere kant staat Hans Rietberg als Belgische douanier die haar onmiddellijk "arresteert" wegens smokkel.

Ik loop uit de tijd dus via de drukkerij en de papiermolen snellen we ons naar de poffertjeskraam waar de andere groepen al staan te wachten.  Met een luid gejuich wordt ik bedankt en nemen we afscheid.

Het was weer een van de mooiere rondleidingen. En na mijn oogoperatie is gelukkig ook de energie weer terug voor langere wandelingen.

Samen met Con en haar voddenkar loop ik terug naar het entreeplein.