zondag 16 december 2012

Spannende tocht in het donker

Op deze zeer drukke zondag, waarop naast een speciale wolvendag van Natuurmonumenten ook nog een grote verzekeraar voor erg veel bezoekers zorg draagt, zijn we met drie rondleiders voorbereid op een wat grotere stroom liefhebbers voor de tocht in het donker.

Mijn schoonzuster Marijke Z doet de voorbereidingronde samen met Hillie vdW; hierbij  moeten allerlei atributen worden klaargezet en worden lichtjes en vuurtjes ontstoken. Daarna kunnen de deelnemers van start die in het Zeeuwse kerkje zijn ingedeeld in drie groepen.



Ik mag met de eerste groep vertrekken, een groepje met veel kinderen, en al direct bij de overgang van het klinker-zandpad naar de kasseien, kijken ons twee wolven-ogen aan vanuit het bos. Na mijn verhaal over de wolven in Limburg rond 1890 wordt het echt spannend want we moeten de bewoners van boerderijen in de buurt gaan waarschuwen voor de aanwezigheid van een of meer wolven.
Bij de boerderij van Zeijen ontdekken we dat de kippenren nog open staat en bij de plaggenhut struikelen we over een turfstapel waar we even aan voelen en ruiken om te ontdekken wat turf eigenlijk is.
Uiteindelijk durven ook alle kinderen even de plaggenhut van binnen te bekijken, alhoewel het er donker en vochtig is.
Bij het arbeidershuisje van Damwoude (van Feenstra met hun 11 kinderen) onderzoeken we het hûske dat buiten staat en dat dient als toilet. Even denken we met elkaar aan onze luxe WC's thuis.
Via een wankel houten bruggetje van wiebelige planken bereiken we hand-in-hand de overkant bij Beerta. Helaas zijn er geen sterren aan de hemel maar wel horen we steeds een uiltje dat waarschijnlijk in de spanten van de grote deel huist. We bekijken de kippen die achter een gesloten deur heerlijk zitten te slapen, en via de donkere gang lopen we naar de keuken waar we in de bedstee controleren of de meid al slaapt.
We ontdekken niemand dus leggen we een briefje op tafel om de bewoners te waarschuwen tegen de wolf.
Na deze spannende tocht door de grote boerderij bereiken we een zanderig paadje langs de akker waar we allemaal een handje wit zand toevoegen aan het heldere loopvlak. We horen dat er regelmatig wolvensporen gezien zijn in dit lichte zand. Via dit zanderige pad bereiken we weer het kasseienpad en in de verte schemert licht van het kerkje. In het bos is weer goed een uiltje te horen maar geen huilende wolven.
Aan het einde van deze donkere tocht (geloof me, dit vergeten kinderen niet snel) krijgen alle kids een kaarsje met een kaartje dat hen herinnert aan deze moedige tocht.

Als ik terug ben staat alweer een enthousiaste familie op me te wachten met twee leergierige superactieve zoons die beiden een van de lantaarns voor me dragen. Ook met hen maak ik een ronde door de duisternis en met veel plezier ontfutselen de jongens me het geheim van de uil die we in de verte dachten te horen. Wel melden ze nog even dat de tocht door de donkere boerderij van Beerta erg spannend was. Rondlopen in een stikdonkere keuken en een beetje voelen wat je denkt te zien. Ja daar wordt je stil van.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten